“Dat is uw dochter, dat is Loeki”. Mijn moeder kijkt alsof ze er niets van gelooft en vervolgt dan vrolijk haar onbegrijpelijke verhaal om even later voor de derde keer aan de geduldige verpleegkundige te vragen wie het is die haar hand vasthoudt.

Om haar te zien ben ik in Nederland. En als je er dan toch bent...

Na logeerpartijen bij beste vriendinnen, afspraken met dezen en genen en helaas ook het droevige afscheid van een plotseling overleden jeugdvriend, kom ik na tien dagen, vergezeld door twee jonge knappe mannen, weer terug op de boot.

Twee weken eerder

We zijn weer op zee. De  wind trekt flink aan, dus we halen de spinnaker in.

Het is avond en stikdonker. De maan verschuilt zich achter de wolken. Met mijn volle gewicht hang ik aan het touw waarmee een slurf van bovenaf om het zeil getrokken moet worden. “Ik hou het niet!” roep ik paniekerig naar Giel. “Stel je niet aan, er kan niets gebeuren, gewoon vast blijven houden!” is het onverbiddelijke antwoord. Ik ben vergeten mijn beschermende zeilhandschoenen aan te trekken. Het touw is ruw en stug en doet zeer aan mijn handen. Voor het eerst in mijn leven ben ik blij met de paar kilo’s die ik altijd te veel weeg. Stellig ben ik ervan overtuigd dat ik anders overboord geslingerd zou worden. (Enige relativering is hier op zijn plaats, want het zegt meer over mijn angst dan dat de situatie werkelijk zo penibel was. Maar goed. Hard werken was

het wel). Een knoop in het schuifsysteem van de slurf blijkt de oorzaak van wat een hachelijke onderneming is geworden. Maar door flink sjorwerk en steeds betere samenwerking krijgen we het voor elkaar om de enorme lap zeil binnen te halen en weer netjes op te bergen. Terwijl ik het zweet van mijn voorhoofd veeg klinkt het stoïcijns naast me: “Dat was toch niet zo ingewikkeld?”

Eindelijk zijn we dus weg van de Costa del Sol. Het wordt een lange, afwisselende tocht.

Een tocht met saaie windstiltes maar ook met heerlijke wind in de rug, met maanloze donkerte en met een duizendsterrenmelkweg, met striemende regen en met felle zon. We zien in de verte een grote groep vrolijke dolfijnen en vlakbij een kleine zilveren vliegende vis die na de onhandige landing op ons dek nooit meer zal zwemmen, laat staan vliegen. We gaan dicht langs de kust evenals ver op zee, we zetten alle zeilen bij en varen stukken op de motor, het is spannend en ontspannend. Kortom, we zijn 55 uur onderweg. Tot aan Torrevieja. Dan vinden we het welletjes, we willen naar binnen. In de grote, mooie haven is ruimte genoeg dus we mogen langszij aanmeren aan de brede betonnen kade. We stappen direct aan wal. Hè lekker, vaste grond onder de voeten.

Twee dagen later huren we een auto en halen Jessica van het vliegveld in Alicante.

Het is meteen een feestje. De volgende dag vertrek ik naar Nederland en Jess blijft nog een paar dagen bij haar vader, die daar erg blij mee is.

Oost, West, Boot Best

“Wat vind je ervan als Folkert en ik dit weekend met jullie meevaren?” zegt Bram als ik bij hem in Amsterdam aan de borrel zit. Een uur later zijn de vliegtickets geregeld.

Drie dagen later stappen we uit de pendelbus op het plein in Torrevieja, waar Giel al

op ons wacht. Het is een vrolijk weerzien en we kletsen tot we erbij neervallen.

Zaterdagochtend: trossen los. Via Isla de Tabarca zeilen we naar het stadje Calpe, waar Skik aan de steiger gaat.

Samen hebben we vier oergezellige dagen. Dan moeten mijn neef en zijn goede vriend weer terug. Nog tot ver in de volgende dag missen we ‘onze jongens’. Calpe houden we voor gezien. We vertrekken.

De Balearen

“Ja, maar Loeki, zeilen is niet alleen maar leuk”.  Aldus het opbeurende commentaar van zeilvriend Wiebe toen ik eens mijn beklag deed over een onplezierige tocht.

We varen van eiland naar eiland. Via Formentera en Ibiza naar Mallorca. Steeds vaker is de zee flink woelig. Steeds vaker moet ik Wiebe gelijk geven. Aan de andere kant, de kennismaking met de Balearen maakt veel goed.

Superlatieven schieten weer eens tekort: lieflijke baaien met kristalhelder water, fraaie zandstranden omgeven door felgroene heuvels en imponerende bergen, schattige primitieve vissershutjes verscholen tussen de rotsen. En dan heb ik het nog niet eens over de schilderachtige zandsteenkleurige en witte dorpen waar vriendelijke mensen wonen; die in hun gezellige café’s en restaurants de heerlijkste tinto de verano maken

en de beste ingrediënten voor de pa amb oli voor je op tafel zetten. Gaap.

Weerzien

Oude vrienden Hay en Tineke zijn gesetteld op Mallorca. Huis en haard in Nederland hebben ze verruild voor wonen en werken in Santanyí. Ze runnen er een

Bed & Breakfast in het bijgebouw van hun prachtige oude huis dat ze met veel liefde en oog voor detail hebben opgeknapt (www.bb-casaluna-mallorca.com).

Vriend Hans is net op het eiland gearriveerd om een tijdje met ons mee te reizen.

Komt allen tezamen, zou ik haast zeggen.

Het is wel wat we doen en twee dagen hebben we veel plezier en een hoop te bepraten. Dan gaan we weer verder. De oversteek naar Sardinië ligt voor de boeg. Maar niet voordat we Menorca hebben gezien. Nieuwsgierig of het daar ook zo mooi zal zijn

halen we het anker op en zeilen naar het laatste eiland van de Balearengroep.

Nog onwetend van wat komen gaat.

Ommekeer

Stampend en zwoegend beukt Skik tegen de hoge golven in. Als we bij de kaap komen wordt het nog een grote graad erger. De zee laat in volle glorie haar dreigende gezicht zien alsof ze wil zeggen: ik ben tot nog veel meer in staat! Sorry Wiebe, maar hier is echt geen lol aan. De grens van wat nog leuk is, is bij mij bereikt. Na dagen van gestamp op zee verlang ik er naar om pas op de plaats te maken. Ik verlang er naar om na twee weken ankeren relaxt aan een steiger te hangen. En ik verlang hevig naar goede nachtrust. Daar ontbreekt het me al heel lang aan en even tussen ons: daar word ik behoorlijk sjagrijnig van.

De mannen vonden het wel een mooi avontuur. Echte zeebonken hoor, die twee.

Maar ze houden van mij en willen best mee naar Mahón om te kijken of dat een leuke plaats is om even bij te tanken. Ook letterlijk. De water- en dieselvoorraad zijn inmiddels aardig geslonken.

We slenteren de hele dag door de hoofdstad, snuiven de goeie sfeer op en zijn het erover eens: Mahón heeft alles wat je maar wenst. Als we dan ook nog een goeie deal kunnen sluiten met de haven, is de beslissing snel genomen. We blijven hier niet voor een weekje, we gaan hier overwinteren.

Saludos, Loeki

P.s. Hans is voor de overwintering naar huis in Amsterdam gegaan. Brrr.

Om spam te voorkomen is het helaas niet meer mogelijk om een reactie achter te laten.

1 Jaap (15-10-2013 09:11)

Hey zeelui,
Lekker overwinteren op de Balearen, wie wil dat niet???
Het is jullie gegund na zoveel zee-avontuur.
Ik zie je hopelijk in januari wél!
Groetjes, Jaap

2 Marian (15-10-2013 10:52)

Hallo lieverds ,
Het was weer heerlijk om te lezen. Nu tijd voor wat rust en genieten van land.
Ben benieuwd naar de foto's. Deze waren weer prachig.
Dikke knuffel .
Rob en Marian

3 (15-10-2013 13:44)

Nu nu in de klas, maar gelukkig morgen weer gezellig bij jullie!
Moeilijk om mijn gedachten erbij te houden, met mijn hoofd ben ik al daar!!! @ de uren aan het aftellen!
Liefs van Jes (en ook van vigo natuurlijk)

4 Dan (15-10-2013 14:42)

Nou Loeki, ik vind dat je heel goed schrijft. Leuk om te lezen!

5 Iris (15-10-2013 14:43)

Lieverds,
Weer een mooi stukje geschreven, Loeki!
Dat ziet er goed uit, Mahón! Goede plek om te overwinteren met een gemiddelde van 25 graden op dit moment. Na al die avonturen lekker rustig liggen aan de waterkant in de haven, niet verkeerd. Heerlijk! Ook leuk om te wonen in een nieuwe stad met allerlei mogelijkheden, weer eens uitgaan in een leuk café en misschien leuke mensen ontmoeten?
Hier is de herfst echt begonnen, met afgelopen zondag de hele dag regen, wel 100 milimeter op sommige plaatsen, wat gemiddeld in een maand valt in oktober!
Maar ach, het heeft ook iets knus, dat weer, kaarsjes aan, kachel aan......
Ben ook benieuwd naar de foto's van de afgelopen tijd.
Rust lekker uit en hopelijk kan je weer fijn rustig slapen!
Dikke kussen voor jullie drieën!
Iris

6 marian (16-10-2013 06:44)

Prachtige foto's weer.
Giel je begint steeds meer op een ouwe zeerot te lijken!

7 Iris (16-10-2013 19:49)

Wat een prachtige foto's! Wat een mooie plekken hebben jullie weer gezien, en niet te vergeten de zonsondergangen! De foto's onderwater zijn ook erg leuk, heb je die zelf genomen of Hans, die maar bleef zwemmen......
Giel ziet ook al lekker bruin, al een echte zeemans look.
Liefs Iris

8 Matje (16-10-2013 23:24)

He lieve Loeki en Giel,

Wat een prachtig relaas weer Loek en mooie foto's! Ik hoorde laatst al van Mariken dat je even in Nederland was geweest. Volgende keer ook bij je nichtje langs? Wel akelig zeg dat je meteen naar de uitvaart van Henneke moest.Ik wist uiteraard niet dat het zo slecht met hem gesteld was.

Wat een prachtige plek hebben jullie uitgekozen om te overwinteren. Iris schreef het al: hier is de herfst echt begonnen. Regen, kou en wind. Maar ach, mij hoor je niet klagen: ik heb herfstvakantie en heb net nog een lekker glaasje wijn ingeschonken.

Was dit de eerste keer dat je moeder je niet herkende? Lijkt me moeilijk voor je.
Mijn moeder heeft vorige week een nieuwe knie gekregen. Een zeer pijnlijke ingreep maar alles is wel goed gegaan. Helaas kreeg ze ook nog een buikgriep zodat alle pijnstillers er meteen weer uitkwamen. Sneu hoor! Pa is nu druk met haar verzorging. Hij is door de artsen tot 'coach' gebombardeerd. Tja, zo gaat dat tegenwoordig. Maar het lukt hem allemaal goed hoor. Vandaag stond hij met een schortje voor te koken. Lief!

Geniet van het mooie Mahón.

Liefs, Matje

9 vic (18-10-2013 12:25)

Ik was er te vroeg bij op 15-10.Volgende keer beter.

10 Denise (26-10-2013 18:53)

Ha Loeki en Giel,
wat een mooi verhaal weer op jullie blog! Echt leuk om jullie zo te kunnen volgen vanuit Delft. Hier gaat alles zijn gangetje, druk met de studie en de nodige herfstgriepen onder de leden. Tim heeft inmiddels werk gevonden (in de IT!) dus gelukkig geen werkloze architect in huis ;)
Lijkt me heerlijk, hoe jullie de winter tegemoet gaan! Hier gaan de kaarsjes al weer regelmatig vroeg aan dus nu is het nog knus, maar als ik ons weer in zou mogen ruilen voor dat van jullie.... Nou ja, die keuze is natuurlijk makkelijk gemaakt.
Geniet er van met z'n drietjes,
Liefs, Denise